غزل شماره ۳۴

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل
لطیفه‌های عجب زیر دام و دانه توست
دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست
علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که این مفرح یاقوت در خزانه توست
به تن مقصرم از دولت ملازمتت
ولی خلاصه جان خاک آستانه توست
من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی
در خزانه به مهر تو و نشانه توست
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست
چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز
از این حیل که در انبانه بهانه توست
سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
رواق:
منظر:
چشم:
من:
آشیانه:
توست:
کرم:
نما:
و:
فرود:
آ:
که:
خانه:
به:
لطف: نرمی، بخشش، محبت، ملایمت، مهربانی، نیکی
خال: نقطه‌ی سیاه یا لکه ای که روی پوست بدن یا چیزی دیگر ظاهر شود
خط:
از:
عارفان:
ربودی:
دل:
لطیفه‌های:
عجب:
زیر:
دام:
دانه:
دلت:
وصل:
گل:
ای:
بلبل:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
خوش:
باد:
در:
چمن:
همه:
گلبانگ:
عاشقانه:
علاج:
ضعف:
ما:
لب:
حوالت:
کن:
این:
مفرح:
یاقوت:
خزانه:
تن:
مقصرم:
دولت: دارایی، ثروت، مال // زمان حکومت بر یک منطقه // آنچه به گردش زمان و نوبت از یکی به دیگری برسد // گردش نیکی به سود کسی
ملازمتت:
ولی:
خلاصه:
جان:
خاک:
آستانه:
آن:
نیم:
دهم:
نقد:
هر:
شوخی:
مهر: محبت، دوستی، مودت، نرم‌دلی، شفقت و مروت // آفتاب، خورشید، شید، میترا
تو:
نشانه:
خود:
چه:
لعبتی:
شهسوار:
شیرین:
کار:
توسنی:
چو:
فلک: آسمان، عالم، گردون
رام:
تازیانه:
جای:
بلغزد:
سپهر:
شعبده:
باز:
حیل:
انبانه:
بهانه:
سرود:
مجلست:
اکنون:
رقص:
آرد:
شعر:
حافظ:
سخن:
ترانه:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی