غزل شماره ۵۱

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
وز پی دیدن او دادن جان کار من است
شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هر که دل بردن او دید و در انکار من است
ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو
شاهراهیست که منزلگه دلدار من است
بنده طالع خویشم که در این قحط وفا
عشق آن لولی سرمست خریدار من است
طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش
فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است
باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران
کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود
نرگس او که طبیب دل بیمار من است
آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت
یار شیرین سخن نادره گفتار من است
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
لعل: سنگی قیمتی به رنگ قرمز(سرخ)، مجازاً شراب انگوری نیز معنی می‌دهد
سیراب:
به:
خون:
تشنه:
لب:
یار:
من:
است:
وز:
پی:
دیدن:
او:
دادن:
جان:
کار:
شرم:
از:
آن:
چشم:
سیه:
بادش:
و:
مژگان:
دراز:
هر:
که:
دل:
بردن:
دید:
در:
انکار:
ساروان:
رخت:
دروازه:
مبر:
کان:
سر:
کو:
شاهراهیست:
منزلگه:
دلدار:
بنده:
طالع: مجاز از، بخت، اقبال، سرنوشت ، شانس، نصیب، قسمت // طلوع کننده، ستاره
خویشم:
این:
قحط:
وفا:
عشق:
لولی: با نشاط، سرمست، جوان خوش‌اندام، /۲/ کولی
سرمست:
خریدار:
طبله:
عطر:
گل:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
عبیرافشانش:
فیض:
یک:
شمه:
ز:
بوی:
خوش:
عطار:
باغبان:
همچو:
نسیمم:
خویش:
مران:
کآب:
گلزار:
تو:
اشک:
چو:
گلنار:
شربت:
قند:
گلاب:
یارم:
فرمود:
نرگس: گلی سفید و کوچک و خوش‌بو // مجاز از چشم، چشم معشوق
طبیب:
بیمار:
طرز:
غزل:
نکته:
حافظ:
آموخت:
شیرین:
سخن:
نادره:
گفتار:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی