غزل شماره ۶۰

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست
خوش می‌دهد نشان جلال و جمال یار
خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست
دل دادمش به مژده و خجلت همی‌برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست
شکر خدا که از مدد بخت کارساز
بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست
سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار
در گردشند بر حسب اختیار دوست
گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند
ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست
کحل الجواهری به من آر ای نسیم صبح
زان خاک نیکبخت که شد رهگذار دوست
ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست
دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسار دوست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
بحر: مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف
آن:
پیک:
نامور: معروف، مشهور، اسمی، سرشناس، شهیر، نامدار
که:
رسید:
از:
دیار:
دوست:
آورد:
حرز:
جان:
ز:
خط:
مشکبار:
خوش:
می‌دهد:
نشان:
جلال:
و:
جمال: زیبایی
یار:
می‌کند:
حکایت:
عز:
وقار:
دل:
دادمش:
به:
مژده:
خجلت:
همی‌برم:
زین:
نقد:
قلب:
خویش:
کردم:
نثار:
شکر:
خدا:
مدد:
بخت:
کارساز:
بر:
حسب:
آرزوست:
همه:
کار:
بار:
سیر:
سپهر:
دور:
قمر:
را:
چه:
اختیار:
در:
گردشند:
گر:
باد:
فتنه: فساد، تباهی // شورش، آشوب، شلوغی // محنت، عذاب // آزمایش، امتحان، ابتلا // کفر، گمراهی // مجاز از، مفتون و عاشق
هر:
دو:
جهان:
هم:
زند:
ما:
چراغ:
چشم:
ره:
انتظار:
کحل:
الجواهری:
من:
آر:
ای:
نسیم:
صبح:
زان:
خاک:
نیکبخت:
شد:
رهگذار:
ماییم:
آستانه:
عشق:
سر:
نیاز:
تا:
خواب:
برد:
اندر:
کنار:
دشمن:
قصد:
حافظ:
اگر:
دم:
باک:
منت:
خدای:
نیم:
شرمسار:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی