وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن
بحر: هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف

---

کس:
نیست:
که:
افتاده:
آن:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
دوتا:
در:
رهگذر:
کیست:
دامی:
ز:
بلا:
چون:
چشم:
تو:
دل:
می‌برد:
از:
گوشه:
نشینان:
همراه:
بودن:
گنه:
جانب:
ما:
روی:
مگر:
آینه:
لطف: نرمی، بخشش، محبت، ملایمت، مهربانی، نیکی
الهیست:
حقا:
چنین:
است:
و:
این:
ریا:
نرگس: گلی سفید و کوچک و خوش‌بو // مجاز از چشم، چشم معشوق
طلبد:
شیوه:
زهی:
مسکین: تهیدست، بی‌چیز، درویش، بیچاره، درمانده
خبرش:
سر:
دیده:
حیا:
بهر:
خدا:
مپیرای:
را:
شب:
صد:
عربده:
با:
باد:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
بازآی:
بی:
ای:
شمع:
افروز:
بزم: جسن، مجلس شادی، مجلس عیش و عشرت و باه‌گساری
حریفان:
اثر:
نور:
صفا:
تیمار:
غریبان:
ذکر:
جمیل:
جانا:
قاعده:
شهر:
شما:
دی:
می‌شد:
گفتم:
صنما:
عهد: زمان، دوره
به:
جای:
آر:
گفتا:
غلطی:
خواجه: آقا، مهتر، بزرگ، صاحب، سرور، دولتمند، مال‌دار، شیخ، خداوند
وفا:
گر:
پیر:
مغان:
مرشد:
من:
شد:
چه:
تفاوت:
هیچ:
سری:
عاشق:
کند:
نکشد:
بار:
ملامت: سرزنش کردن، نکوهش کردن، بدگویی، تقبیح، توبیخ، سرزنش، شماتت، طعنه، سرکوفت
دلاور:
سپر:
تیر:
قضا: حکم، تقدیر، سرنوشت
صومعه: عبادتگاه
زاهد: با تقوا، پارسا، کسی که دنیا را به خاطر آخرت ترک گوید // در شعر حافظ زاهد معمولا بار معنایی مثبتی ندارد و کنایه‌ای است به افراد ریا کار که دین را بهانه‌ی نیات خود می‌کنند یا کسانی که عشق به خدا و معبود را درست درک نکرده و تنها درگیر ظواهر دین هستند. حافظ معمولا در مقابل زاهد، خود یا کسانی را قرار می‌دهد که با عبارات چون رند، عارف یا امثال اینها خطابشان می‌کند
خلوت:
صوفی: پیرو طریقه تصوف، پشمینه‌پوش
جز:
ابروی:
محراب:
دعا: خواهش، خواسته
چنگ:
فروبرده:
خون:
حافظ:
فکرت:
غیرت: حسادت، رشک بردن
قرآن:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی