وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف

---

حاصل:
کارگه:
کون:
و:
مکان:
این:
همه:
نیست:
باده: نوشیدنی مستی‌آور، شراب، مِی
پیش:
آر:
که:
اسباب:
جهان:
از:
دل:
جان:
شرف:
صحبت:
جانان: دلبری که عاشقش او را مانند جان خود دوست دارد، معشوق، محبوب
غرض: قصد، مقصود، هدف // کینه و دشمنی داشتن
است:
وگرنه:
منت:
سدره:
طوبی:
ز:
پی:
سایه:
مکش:
چو:
خوش:
بنگری:
ای:
سرو:
روان:
دولت: دارایی، ثروت، مال // زمان حکومت بر یک منطقه // آنچه به گردش زمان و نوبت از یکی به دیگری برسد // گردش نیکی به سود کسی
آن:
بی:
خون:
آید:
به:
کنار:
ور:
نه:
با:
سعی:
عمل:
باغ:
جنان:
پنج:
روزی:
در:
مرحله:
مهلت:
داری:
بیاسای:
زمانی:
زمان:
بر:
لب:
بحر:
فنا:
منتظریم:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
فرصتی:
دان:
تا:
دهان:
زاهد: با تقوا، پارسا، کسی که دنیا را به خاطر آخرت ترک گوید // در شعر حافظ زاهد معمولا بار معنایی مثبتی ندارد و کنایه‌ای است به افراد ریا کار که دین را بهانه‌ی نیات خود می‌کنند یا کسانی که عشق به خدا و معبود را درست درک نکرده و تنها درگیر ظواهر دین هستند. حافظ معمولا در مقابل زاهد، خود یا کسانی را قرار می‌دهد که با عبارات چون رند، عارف یا امثال اینها خطابشان می‌کند
ایمن:
مشو:
بازی:
غیرت: حسادت، رشک بردن
زنهار: بپرهیز، برحذر باش // مهلت، امان، پناه // عهد و پیمان // خدارا، کسی را به خدا سوگند دادن // حتما و موکدا
ره:
صومعه: عبادتگاه
دیر: جایی که راهبان در آن اقامت کنند و به گوشه‌گیری و عبادت بپردازند، صومعه
مغان:
دردمندی:
من:
سوخته:
زار:
نزار:
ظاهرا:
حاجت: نیاز، آرزو، امید
تقریر:
بیان:
نام:
حافظ:
رقم:
نیک:
پذیرفت:
ولی:
رندان:
سود:
زیان:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی