وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف

---

عکس:
روی:
تو:
چو:
در:
آینه:
جام:
افتاد:
عارف:
از:
خنده:
می:
طمع: زیاده‌خواهی / امید، آرزو، چشم‌داشت
خام:
حسن:
به:
یک:
جلوه: آشکار کردن، ظاهر ساختن، نمایش دادن، زیبایی، جاذبه
که:
کرد:
این:
همه:
نقش:
آیینه:
اوهام:
و:
نگارین:
نمود:
فروغ: روشنی، پرتو، تابش، روشنایی، روشنی، نور، جذابیت
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
ساقیست:
غیرت: حسادت، رشک بردن
عشق:
زبان:
خاصان:
ببرید:
کز:
کجا:
سر:
غمش:
دهن:
عام:
من:
ز:
مسجد:
خرابات: ویرانه‌ها // جایی مانند میخانه که دارای وسایل عیش‌وعشرت و محل باده‌پیمایی و عشق‌ورزی با کنیزکان بوده و رندان در آنجا به عیش‌ونوش سرگرم می‌شدند // در تصوف مقام و مرتبه‌ی خرابی و نابودی عادات نفسانی، خوی حیوانی، و محل کسب اخلاق ملکوتی که عارفان و سالکان از قید عادات و حالات نفسانی رهایی یافته و از بادۀ وحدت سرمست شوند
نه:
خود:
افتادم:
اینم:
عهد: زمان، دوره
ازل: آنچه اول و ابتدا نداشته باشد، همیشگی، دیرینگی // زمان بی‌ابتدا
حاصل:
فرجام:
چه:
کند:
پی:
دوران:
نرود:
چون:
پرگار:
هر:
دایره:
گردش:
ایام:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
آویخت:
دل:
چاه:
زنخ:
آه:
برون:
آمد:
دام:
آن:
شد:
ای:
خواجه: آقا، مهتر، بزرگ، صاحب، سرور، دولتمند، مال‌دار، شیخ، خداوند
صومعه: عبادتگاه
بازم:
بینی:
کار:
ما:
با:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
لب:
زیر:
شمشیر:
رقص:
کنان:
باید:
رفت:
کان:
کشته:
او:
نیک:
سرانجام:
دمش:
دلسوخته:
لطفی:
دگر:
است:
گدا:
بین:
شایسته:
انعام:
صوفیان:
جمله:
حریفند:
نظرباز:
ولی:
زین:
میان:
حافظ:
بدنام:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی