غزل شماره ۱۵۶
به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد
به حق صحبت دیرین که هیچ محرم راز
به یار یک جهت حق گزار ما نرسد
هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی
به دلپذیری نقش نگار ما نرسد
هزار نقد به بازار کائنات آرند
یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد
دریغ قافله عمر کان چنان رفتند
که گردشان به هوای دیار ما نرسد
دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطر امیدوار ما نرسد
چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را
غبار خاطری از رهگذار ما نرسد
بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او
به سمع پادشه کامگار ما نرسد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
به:
حسن:
و:
خلق:
وفا:
کس:
یار:
ما:
نرسد:
تو:
را:
در:
این:
سخن:
انکار:
کار:
اگر:
چه:
فروشان:
جلوه: آشکار کردن، ظاهر ساختن، نمایش دادن، زیبایی، جاذبه
آمده‌اند:
کسی:
ملاحت:
حق:
صحبت:
دیرین:
که:
هیچ:
محرم:
راز:
یک:
جهت:
گزار:
هزار:
نقش:
برآید:
ز:
کلک:
صنع:
یکی:
دلپذیری:
نگار:
نقد:
بازار:
کائنات:
آرند:
سکه:
صاحب:
عیار: تردست، تندرو، جلد، چابک، چالاک // جسور و بی‌پروا، کسی که بی‌پروا زندگی خود را به خوشی و کامروایی می‌گذراند // دلیر، جوانمرد، حامی ضعفا // دزد، راهزن، سارق، شبرو، تبهکار، مفسد // مکار، حیله‌گر // گروهی که از افراد ثروتمند دزدی می‌کردند، اما برای خود چیزی بر نمی‌داشتند و تمام چیزی که به دست آمده بود را بین فقرا و نیازمندان تقسیم می‌کردند
دریغ:
قافله:
عمر:
کان:
چنان:
رفتند:
گردشان:
هوای:
دیار:
دلا:
رنج:
حسودان:
مرنج:
واثق:
باش:
بد:
خاطر:
امیدوار:
بزی:
خاک:
ره:
شوی:
غبار:
خاطری:
از:
رهگذار:
بسوخت:
حافظ:
ترسم:
شرح:
قصه:
او:
سمع:
پادشه:
کامگار:
۲-
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
به:
حسن:
و:
خلق:
وفا:
کس:
یار:
ما:
نرسد:
تو:
را:
در:
این:
سخن:
انکار:
کار:
اگر:
چه:
فروشان:
جلوه: آشکار کردن، ظاهر ساختن، نمایش دادن، زیبایی، جاذبه
آمده‌اند:
کسی:
ملاحت:
حق:
صحبت:
دیرین:
که:
هیچ:
محرم:
راز:
یک:
جهت:
گزار:
هزار:
نقش:
برآید:
ز:
کلک:
صنع:
یکی:
دلپذیری:
نگار:
نقد:
بازار:
کائنات:
آرند:
سکه:
صاحب:
عیار: تردست، تندرو، جلد، چابک، چالاک // جسور و بی‌پروا، کسی که بی‌پروا زندگی خود را به خوشی و کامروایی می‌گذراند // دلیر، جوانمرد، حامی ضعفا // دزد، راهزن، سارق، شبرو، تبهکار، مفسد // مکار، حیله‌گر // گروهی که از افراد ثروتمند دزدی می‌کردند، اما برای خود چیزی بر نمی‌داشتند و تمام چیزی که به دست آمده بود را بین فقرا و نیازمندان تقسیم می‌کردند
دریغ:
قافله:
عمر:
کان:
چنان:
رفتند:
گردشان:
هوای:
دیار:
دلا:
رنج:
حسودان:
مرنج:
واثق:
باش:
بد:
خاطر:
امیدوار:
بزی:
خاک:
ره:
شوی:
غبار:
خاطری:
از:
رهگذار:
بسوخت:
حافظ:
ترسم:
شرح:
قصه:
او:
سمع:
پادشه:
کامگار:
شرح ابیات
۱-۲-