غزل شماره ۱۵۷
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد
تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد
از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد
چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد
ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد
چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
هر:
که:
را:
با:
خط:
سبزت:
سر:
سودا:
باشد:
پای:
از:
این:
دایره:
بیرون:
ننهد:
تا:
من:
چو:
خاک:
لحد:
لاله:
صفت:
برخیزم:
داغ:
سودای:
توام:
سویدا:
تو:
خود:
ای:
گوهر:
یک:
دانه:
کجایی:
آخر:
کز:
غمت:
دیده:
مردم:
همه:
دریا:
بن:
مژه‌ام:
آب:
روان:
است:
بیا:
اگرت:
میل:
لب:
جوی:
و:
تماشا:
چون:
گل:
می:
دمی:
پرده:
برون:
آی:
درآ:
دگرباره:
ملاقات:
نه:
پیدا:
ظل:
ممدود:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
بر:
باد:
کاندر:
سایه:
قرار:
دل:
شیدا: عاشق، آشفته از عشق، پریشان، مجنون
چشمت:
ناز:
به:
حافظ:
نکند:
آری:
سرگرانی:
نرگس: گلی سفید و کوچک و خوش‌بو // مجاز از چشم، چشم معشوق
رعنا: زیبا، خوش‌قدوقامت، دلربا
۲-
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
هر:
که:
را:
با:
خط:
سبزت:
سر:
سودا:
باشد:
پای:
از:
این:
دایره:
بیرون:
ننهد:
تا:
من:
چو:
خاک:
لحد:
لاله:
صفت:
برخیزم:
داغ:
سودای:
توام:
سویدا:
تو:
خود:
ای:
گوهر:
یک:
دانه:
کجایی:
آخر:
کز:
غمت:
دیده:
مردم:
همه:
دریا:
بن:
مژه‌ام:
آب:
روان:
است:
بیا:
اگرت:
میل:
لب:
جوی:
و:
تماشا:
چون:
گل:
می:
دمی:
پرده:
برون:
آی:
درآ:
دگرباره:
ملاقات:
نه:
پیدا:
ظل:
ممدود:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
بر:
باد:
کاندر:
سایه:
قرار:
دل:
شیدا: عاشق، آشفته از عشق، پریشان، مجنون
چشمت:
ناز:
به:
حافظ:
نکند:
آری:
سرگرانی:
نرگس: گلی سفید و کوچک و خوش‌بو // مجاز از چشم، چشم معشوق
رعنا: زیبا، خوش‌قدوقامت، دلربا
شرح ابیات
۱-۲-