غزل شماره ۱۵۹

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد
صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی
شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
خط ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب
ای بسا رخ که به خونابه منقش باشد
ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست
عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد
غم دنیای دنی چند خوری باده بخور
حیف باشد دل دانا که مشوش باشد
دلق و سجاده حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقی مه وش باشد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
نقد:
صوفی: پیرو طریقه تصوف، پشمینه‌پوش
نه:
همه:
صافی:
بی‌غش:
باشد:
ای:
بسا:
خرقه: نوعی پوستین بلند، تکه‌ای از پارچه‌ی لباس // در تصوف، جبه‌ای که از دست پیر می‌پوشیدند و گاهی از تکه‌های گوناگون دوخته می‌شد
که:
مستوجب:
آتش:
ما:
ز:
ورد:
سحری:
مست:
شدی:
شامگاهش:
نگران:
باش:
سرخوش:
خوش:
بود:
گر:
محک:
تجربه:
آید:
به:
میان:
تا:
سیه:
روی:
شود:
هر:
در:
او:
غش:
خط:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
از:
این:
گونه:
زند:
نقش:
بر:
آب:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
خونابه:
منقش:
ناز:
پرورد:
تنعم:
نبرد:
راه:
دوست:
عاشقی:
شیوه:
رندان:
بلاکش:
غم:
دنیای:
دنی:
چند:
خوری:
باده: نوشیدنی مستی‌آور، شراب، مِی
بخور:
حیف:
دل:
دانا:
مشوش:
دلق: جبه، عبا، خرقه // پست، فرومایه
و:
سجاده:
حافظ:
ببرد:
فروش:
شرابش:
کف: پنجه، دست
مه:
وش:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی