غزل شماره ۱۸۸

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
که اعتراض بر اسرار علم غیب کند
کمال سر محبت ببین نه نقص گناه
که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند
ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی
که خاک میکده ما عبیر جیب کند
چنان زند ره اسلام غمزه ساقی
که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند
کلید گنج سعادت قبول اهل دل است
مباد آن که در این نکته شک و ریب کند
شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد
که چند سال به جان خدمت شعیب کند
ز دیده خون بچکاند فسانه حافظ
چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
مرا:
به:
رندی:
و:
عشق:
آن:
فضول:
عیب:
کند:
که:
اعتراض:
بر:
اسرار:
علم:
غیب:
کمال:
سر:
محبت:
ببین:
نه:
نقص:
گناه:
هر:
بی‌هنر:
افتد:
نظر:
ز:
عطر:
حور:
بهشت:
نفس:
برآید:
بوی:
خاک:
میکده:
ما:
عبیر:
جیب:
چنان:
زند:
ره:
اسلام:
غمزه: اشاره با چشم و ابرو، برهم زدن مژگان از روی ناز و کرشمه // دلربای، عشوه، کرشمه، لوندی، نازکردن
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
اجتناب:
صهبا:
مگر:
صهیب:
کلید:
گنج:
سعادت:
قبول:
اهل:
دل:
است:
مباد:
در:
این:
نکته:
شک:
ریب:
شبان:
وادی: گشادگی میان دو کوه، دره، رودخانه // مجاز از، سرزمین، فضا، جایگاه
ایمن:
گهی:
رسد:
مراد: خواسته، آرزو، مقصود، منظور، آنچه که موجب کامرانی و موفقیت شود // در تصوف، پیر، پیشوا، رهبر، فطب
چند:
سال:
جان:
خدمت:
شعیب:
دیده:
خون:
بچکاند:
فسانه:
حافظ:
چو:
یاد:
وقت:
زمان:
شباب: جوانی
شیب:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی