غزل شماره ۲۹۴

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع
روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست
بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع
رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد
همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع
گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو
کی شدی روشن به گیتی راز پنهانم چو شمع
در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست
این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع
در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع
بی جمال عالم آرای تو روزم چون شب است
با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع
کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت
تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع
همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو
چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع
سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین
تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع
آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
بحر: رمل مثمن محذوف
در:
وفای:
عشق:
تو:
مشهور:
خوبانم:
چو:
شمع:
شب:
نشین:
کوی:
سربازان:
و:
رندانم:
روز:
خوابم:
نمی‌آید:
به:
چشم:
غم:
پرست:
بس:
که:
بیماری:
هجر:
گریانم:
رشته:
صبرم:
مقراض:
غمت:
ببریده:
شد:
همچنان:
آتش:
مهر: محبت، دوستی، مودت، نرم‌دلی، شفقت و مروت // آفتاب، خورشید، شید، میترا
سوزانم:
گر:
کمیت:
اشک:
گلگونم:
نبودی:
گرم:
رو:
کی:
شدی:
روشن:
گیتی:
راز:
پنهانم:
میان:
آب:
سرگرم:
توست:
این:
دل:
زار:
نزار:
بارانم:
هجران:
مرا:
پروانه:
وصلی:
فرست:
ور:
نه:
از:
دردت:
جهانی:
را:
بسوزانم:
بی:
جمال: زیبایی
عالم:
آرای:
روزم:
چون:
است:
با:
کمال:
عین:
نقصانم:
کوه:
نرم:
موم:
دست:
تا:
عشقت:
گدازانم:
همچو:
صبحم:
یک:
نفس:
باقیست:
دیدار:
چهره:
بنما:
دلبرا:
جان:
برافشانم:
سرفرازم:
کن:
شبی:
وصل:
خود:
ای:
نازنین:
منور:
گردد:
دیدارت:
ایوانم:
حافظ:
عجب:
سر:
گرفت:
دیده:
بنشانم:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی