غزل شماره ۳۳۰
تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست
بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم
که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله
که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی
هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم
به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن
کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم
به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
تو:
همچو:
صبحی:
و:
من:
شمع:
خلوت:
سحرم:
تبسمی:
کن:
جان:
بین:
که:
چون:
همی‌سپرم:
چنین:
در:
دل:
داغ:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
سرکش:
توست:
بنفشه:
زار:
شود:
تربتم:
چو:
درگذرم:
بر:
آستان:
مرادت:
گشاده‌ام:
چشم:
یک:
نظر:
فکنی:
خود:
فکندی:
از:
نظرم:
چه:
شکر:
گویمت:
ای:
خیل:
غم:
عفاک:
الله:
روز:
بی‌کسی:
آخر:
نمی‌روی:
ز:
سرم:
غلام:
مردم:
چشمم:
با:
سیاه:
دلی:
هزار:
قطره:
ببارد:
درد:
شمرم:
به:
هر:
بت:
ما:
جلوه: آشکار کردن، ظاهر ساختن، نمایش دادن، زیبایی، جاذبه
می‌کند:
لیکن:
کس:
این:
کرشمه: ناز، اشاره با چشم و ابرو
نبیند:
همی‌نگرم:
خاک:
حافظ:
اگر:
یار:
بگذرد:
باد:
شوق:
آن:
تنگنا:
کفن:
بدرم:
۲-
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
تو:
همچو:
صبحی:
و:
من:
شمع:
خلوت:
سحرم:
تبسمی:
کن:
جان:
بین:
که:
چون:
همی‌سپرم:
چنین:
در:
دل:
داغ:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
سرکش:
توست:
بنفشه:
زار:
شود:
تربتم:
چو:
درگذرم:
بر:
آستان:
مرادت:
گشاده‌ام:
چشم:
یک:
نظر:
فکنی:
خود:
فکندی:
از:
نظرم:
چه:
شکر:
گویمت:
ای:
خیل:
غم:
عفاک:
الله:
روز:
بی‌کسی:
آخر:
نمی‌روی:
ز:
سرم:
غلام:
مردم:
چشمم:
با:
سیاه:
دلی:
هزار:
قطره:
ببارد:
درد:
شمرم:
به:
هر:
بت:
ما:
جلوه: آشکار کردن، ظاهر ساختن، نمایش دادن، زیبایی، جاذبه
می‌کند:
لیکن:
کس:
این:
کرشمه: ناز، اشاره با چشم و ابرو
نبیند:
همی‌نگرم:
خاک:
حافظ:
اگر:
یار:
بگذرد:
باد:
شوق:
آن:
تنگنا:
کفن:
بدرم:
شرح ابیات
۱-۲-