غزل شماره ۳۳۶

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم
خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
مژده:
وصل:
تو:
کو:
کز:
سر:
جان:
برخیزم:
طایر:
قدسم:
و:
از:
دام:
جهان:
به:
ولای:
که:
گر:
بنده:
خویشم:
خوانی:
خواجگی:
کون:
مکان:
یا:
رب:
ابر:
هدایت:
برسان:
بارانی:
پیشتر:
زان:
چو:
گردی:
ز:
میان:
بر:
تربت:
من:
با:
می:
مطرب: به طرب آورنده، به شادی آورنده، شادمانی آور، نوازنده، خواننده، رقاص
بنشین:
تا:
بویت:
لحد:
رقص:
کنان:
خیز:
بالا:
بنما:
ای:
بت:
شیرین:
حرکات:
دست:
فشان:
چه:
پیرم:
شبی:
تنگ:
در:
آغوشم:
کش:
سحرگه:
کنار:
جوان:
روز:
مرگم:
نفسی:
مهلت:
دیدار:
بده:
حافظ:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی