غزل شماره ۳۸۰

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم
که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم
در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند
آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم
من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست
که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم
دوستان عیب من بی‌دل حیران مکنید
گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم
گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است
مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم
خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است
می‌سرایم به شب و وقت سحر می‌مویم
حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی
گو مکن عیب که من مشک ختن می‌بویم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
بارها:
گفته‌ام:
و:
بار:
دگر:
می‌گویم:
که:
من:
دلشده:
این:
ره:
نه:
به:
خود:
می‌پویم:
در:
پس:
آینه:
طوطی:
صفتم:
داشته‌اند:
آن:
چه:
استاد:
ازل: آنچه اول و ابتدا نداشته باشد، همیشگی، دیرینگی // زمان بی‌ابتدا
گفت:
بگو:
اگر:
خارم:
گر:
گل:
چمن:
آرایی:
هست:
از:
دست:
او:
می‌کشدم:
می‌رویم:
دوستان:
عیب:
بی‌دل:
حیران:
مکنید:
گوهری:
دارم:
صاحب:
نظری:
می‌جویم:
با:
دلق: جبه، عبا، خرقه // پست، فرومایه
ملمع:
می:
گلگون:
است:
مکنم:
کز:
رنگ:
ریا:
می‌شویم:
خنده:
گریه:
عشاق:
ز:
جایی:
می‌سرایم:
شب:
وقت:
سحر:
می‌مویم:
حافظم:
خاک:
میخانه:
مبوی:
گو:
مکن:
مشک:
ختن:
می‌بویم:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی