غزل شماره ۴۵۷
هزار جهد بکردم که یار من باشی
مرادبخش دل بی‌قرار من باشی
چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی
چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در میانه خداوندگار من باشی
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او
اگر کنم گله‌ای غمگسار من باشی
در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند
گرت ز دست برآید نگار من باشی
شبی به کلبه احزان عاشقان آیی
دمی انیس دل سوکوار من باشی
شود غزاله خورشید صید لاغر من
گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی
سه بوسه کز دو لبت کرده‌ای وظیفه من
اگر ادا نکنی قرض دار من باشی
من این مراد ببینم به خود که نیم شبی
به جای اشک روان در کنار من باشی
من ار چه حافظ شهرم جوی نمی‌ارزم
مگر تو از کرم خویش یار من باشی
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
هزار:
جهد:
بکردم:
که:
یار:
من:
باشی:
مرادبخش:
دل:
بی‌قرار:
چراغ:
دیده:
شب:
زنده:
دار:
گردی:
انیس:
خاطر:
امیدوار:
چو:
خسروان:
ملاحت:
به:
بندگان:
نازند:
تو:
در:
میانه:
خداوندگار:
از:
آن:
عقیق:
خونین:
دلم:
ز:
عشوه:
او:
اگر:
کنم:
گله‌ای:
غمگسار:
چمن:
بتان:
دست:
عاشقان:
گیرند:
گرت:
برآید:
نگار:
شبی:
کلبه:
احزان:
آیی:
دمی:
سوکوار:
شود:
غزاله:
خورشید:
صید:
لاغر:
گر:
آهویی:
یک:
دم:
شکار:
سه:
بوسه:
کز:
دو:
لبت:
کرده‌ای:
وظیفه:
ادا:
نکنی:
قرض:
این:
مراد: خواسته، آرزو، مقصود، منظور، آنچه که موجب کامرانی و موفقیت شود // در تصوف، پیر، پیشوا، رهبر، فطب
ببینم:
خود:
نیم:
جای:
اشک:
روان:
کنار:
ار:
چه:
حافظ:
شهرم:
جوی:
نمی‌ارزم:
مگر:
کرم:
خویش:
۲-
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
هزار:
جهد:
بکردم:
که:
یار:
من:
باشی:
مرادبخش:
دل:
بی‌قرار:
چراغ:
دیده:
شب:
زنده:
دار:
گردی:
انیس:
خاطر:
امیدوار:
چو:
خسروان:
ملاحت:
به:
بندگان:
نازند:
تو:
در:
میانه:
خداوندگار:
از:
آن:
عقیق:
خونین:
دلم:
ز:
عشوه:
او:
اگر:
کنم:
گله‌ای:
غمگسار:
چمن:
بتان:
دست:
عاشقان:
گیرند:
گرت:
برآید:
نگار:
شبی:
کلبه:
احزان:
آیی:
دمی:
سوکوار:
شود:
غزاله:
خورشید:
صید:
لاغر:
گر:
آهویی:
یک:
دم:
شکار:
سه:
بوسه:
کز:
دو:
لبت:
کرده‌ای:
وظیفه:
ادا:
نکنی:
قرض:
این:
مراد: خواسته، آرزو، مقصود، منظور، آنچه که موجب کامرانی و موفقیت شود // در تصوف، پیر، پیشوا، رهبر، فطب
ببینم:
خود:
نیم:
جای:
اشک:
روان:
کنار:
ار:
چه:
حافظ:
شهرم:
جوی:
نمی‌ارزم:
مگر:
کرم:
خویش:
شرح ابیات
۱-۲-