وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
بحر: رمل مثمن محذوف

---

زاهد: با تقوا، پارسا، کسی که دنیا را به خاطر آخرت ترک گوید // در شعر حافظ زاهد معمولا بار معنایی مثبتی ندارد و کنایه‌ای است به افراد ریا کار که دین را بهانه‌ی نیات خود می‌کنند یا کسانی که عشق به خدا و معبود را درست درک نکرده و تنها درگیر ظواهر دین هستند. حافظ معمولا در مقابل زاهد، خود یا کسانی را قرار می‌دهد که با عبارات چون رند، عارف یا امثال اینها خطابشان می‌کند
ظاهرپرست:
از:
حال:
ما:
آگاه:
نیست:
در:
حق:
هر:
چه:
گوید:
جای:
هیچ:
اکراه:
طریقت: راه، روش، آیین، کیش، مرام، مذهب //در تصوف/ روش اهل صفا و سلوک، تزکیه‌ی باطن // دومین منزل از منازل سه گانه از باب سلوک که عبارتست از شریعت - طریقت - حقیقت، و آن در اصطلاح صوفیان راهی است که رساننده کسان به سوی خدای تعالی است و این راه اخصّ از شریعت است که انسان را به بهشت می رساند زیرا هم مشتمل بر احکام شریعت است از قبیل اعمال صالح عبادی و هم مشتمل بر احکام خاصی است مانند اعمال قلبی و اجتناب از همه ما سوی الله. طریقت راه دل است که به توحید می رسد.
پیش:
سالک: درویش، عارف
آید:
خیر:
اوست:
صراط:
مستقیم:
ای:
دل:
کسی:
گمراه:
تا:
بازی:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
نماید:
بیدقی:
خواهیم:
راند:
عرصه:
شطرنج:
رندان:
را:
مجال:
شاه:
چیست:
این:
سقف:
بلند:
ساده:
بسیارنقش:
زین:
معما:
دانا:
جهان:
استغناست:
یا:
رب:
وین:
قادر:
حکمت:
است:
کاین:
همه:
زخم:
نهان:
هست:
و:
آه:
صاحب:
دیوان:
گویی:
نمی‌داند:
حساب:
کاندر:
طغرا:
نشان:
حسبة:
لله:
که:
خواهد:
گو:
بیا:
بگو:
کبر:
ناز:
حاجب:
دربان:
بدین:
درگاه:
بر:
میخانه:
رفتن:
کار:
یکرنگان:
بود:
خودفروشان:
به:
کوی:
می:
فروشان:
راه:
قامت: قد، بلندی تنه‌ی آدمی، اندام
ناساز:
بی:
اندام:
ماست:
ور:
نه:
تشریف:
تو:
بالای:
کس:
کوتاه:
بنده:
پیر:
خراباتم:
لطفش:
دایم:
لطف: نرمی، بخشش، محبت، ملایمت، مهربانی، نیکی
شیخ: مرشد، پیر، سالخورده، بزرگ، رییس طایفه
گاه:
حافظ:
ار:
صدر:
ننشیند:
ز:
عالی:
مشربیست:
عاشق:
دردی:
کش:
اندر:
بند:
مال:
جاه:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی