غزل شماره ۲۳۶

اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید
دارم امید بر این اشک چو باران که دگر
برق دولت که برفت از نظرم بازآید
آن که تاج سر من خاک کف پایش بود
از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید
خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز
شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید
گر نثار قدم یار گرامی نکنم
گوهر جان به چه کار دگرم بازآید
کوس نودولتی از بام سعادت بزنم
گر ببینم که مه نوسفرم بازآید
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید
آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ
همتی تا به سلامت ز درم بازآید
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
اگر:
آن:
طایر:
قدسی: بهشتی، پاک و مقدس، آسمانی، روحانی، ملکوتی
ز:
درم:
بازآید:
عمر:
بگذشته:
به:
پیرانه:
سرم:
دارم:
امید:
بر:
این:
اشک:
چو:
باران:
که:
دگر:
برق:
دولت: دارایی، ثروت، مال // زمان حکومت بر یک منطقه // آنچه به گردش زمان و نوبت از یکی به دیگری برسد // گردش نیکی به سود کسی
برفت:
از:
نظرم:
تاج:
سر:
من:
خاک:
کف: پنجه، دست
پایش:
بود:
خدا:
می‌طلبم:
تا:
خواهم:
اندر:
عقبش:
رفت:
یاران:
عزیز:
شخصم:
ار:
بازنیاید:
خبرم:
گر:
نثار:
قدم:
یار:
گرامی:
نکنم:
گوهر:
جان:
چه:
کار:
دگرم:
کوس:
نودولتی:
بام:
سعادت:
بزنم:
ببینم:
مه:
نوسفرم:
مانعش:
غلغل:
چنگ:
است:
و:
شکرخواب:
صبوح:
ور:
نه:
بشنود:
آه:
سحرم:
آرزومند:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
شاه:
ماهم:
حافظ:
همتی:
سلامت: تندرستی // پاکی و رهایی از عیب و آفت، بی‌عیبی، بی‌گزند شدن، از عیب وآفت رهایی یافتن // در تصوف، حفظ و رعایت رسوم، مقابل ملامت

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی