غزل شماره ۲۸۷
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش
همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش
شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح
چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش
هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش
در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار
کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش
شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری
می‌کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش
در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست
می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
ای:
همه:
شکل:
تو:
مطبوع:
و:
جای:
خوش:
دلم:
از:
عشوه:
شیرین:
شکرخای:
همچو:
گلبرگ:
طری:
هست:
وجود:
لطیف:
سرو:
چمن:
خلد:
سراپای:
شیوه:
ناز:
خط:
خال: نقطه‌ی سیاه یا لکه ای که روی پوست بدن یا چیزی دیگر ظاهر شود
ملیح:
چشم:
ابروی:
زیبا:
قد:
بالای:
هم:
گلستان:
خیالم:
ز:
پر:
نقش:
نگار:
مشام:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
سمن: یاسمن، یاسمین // شبدر
سای:
در:
ره:
عشق:
که:
سیل:
بلا:
نیست:
گذار:
کرده‌ام:
خاطر:
خود:
را:
به:
تمنای:
شکر:
چه:
گویم:
بدان:
بیماری:
می‌کند:
درد:
مرا:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
زیبای:
بیابان:
طلب:
گر:
هر:
سو:
خطریست:
می‌رود:
حافظ:
بی‌دل:
تولای:
۲-
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
ای:
همه:
شکل:
تو:
مطبوع:
و:
جای:
خوش:
دلم:
از:
عشوه:
شیرین:
شکرخای:
همچو:
گلبرگ:
طری:
هست:
وجود:
لطیف:
سرو:
چمن:
خلد:
سراپای:
شیوه:
ناز:
خط:
خال: نقطه‌ی سیاه یا لکه ای که روی پوست بدن یا چیزی دیگر ظاهر شود
ملیح:
چشم:
ابروی:
زیبا:
قد:
بالای:
هم:
گلستان:
خیالم:
ز:
پر:
نقش:
نگار:
مشام:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
سمن: یاسمن، یاسمین // شبدر
سای:
در:
ره:
عشق:
که:
سیل:
بلا:
نیست:
گذار:
کرده‌ام:
خاطر:
خود:
را:
به:
تمنای:
شکر:
چه:
گویم:
بدان:
بیماری:
می‌کند:
درد:
مرا:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
زیبای:
بیابان:
طلب:
گر:
هر:
سو:
خطریست:
می‌رود:
حافظ:
بی‌دل:
تولای:
شرح ابیات
۱-۲-