غزل شماره ۳۳۳

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم
بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس
عزیز من که به جز باد نیست دمسازم
هوای منزل یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم خانگیست غمازم
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: مجتث مثمن مخبون محذوف
نماز:
شام:
غریبان:
چو:
گریه:
آغازم:
به:
مویه‌های:
غریبانه:
قصه:
پردازم:
یاد:
یار:
و:
دیار:
آن:
چنان:
بگریم:
زار:
که:
از:
جهان:
ره:
رسم:
سفر:
براندازم:
من:
حبیبم:
نه:
بلاد:
غریب: دور افتاده از وطن، ناآشنا به مکانی که در آن حضور دارد // موجب شگفتی، عجیب
مهیمنا:
رفیقان:
خود:
رسان:
بازم:
خدای:
را:
مددی:
ای:
رفیق:
تا:
کوی:
میکده:
دیگر:
علم:
برافرازم:
خرد:
ز:
پیری:
کی:
حساب:
برگیرد:
باز:
با:
صنمی:
طفل:
عشق:
می‌بازم:
بجز:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
شمالم:
نمی‌شناسد:
کس:
عزیز:
جز:
باد:
نیست:
دمسازم:
هوای:
منزل:
آب:
زندگانی:
ماست:
بیار:
نسیمی:
خاک:
شیرازم:
سرشکم:
آمد:
عیبم:
بگفت:
روی:
شکایت:
کنم:
خانگیست:
غمازم:
چنگ:
زهره:
شنیدم:
صبحدم:
می‌گفت:
غلام:
حافظ:
خوش:
لهجه:
آوازم:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی