غزل شماره ۳۶۰

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر آن جا که روم عاقل و فرزانه روم
زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم
آشنایان ره عشق گرم خون بخورند
ناکسم گر به شکایت سوی بیگانه روم
بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم و از پی شکرانه روم
خرم آن دم که چو حافظ به تولای وزیر
سرخوش از میکده با دوست به کاشانه روم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
گر:
از:
این:
منزل:
ویران:
به:
سوی:
خانه:
روم:
دگر:
آن:
جا:
که:
عاقل:
و:
فرزانه:
زین:
سفر:
سلامت: تندرستی // پاکی و رهایی از عیب و آفت، بی‌عیبی، بی‌گزند شدن، از عیب وآفت رهایی یافتن // در تصوف، حفظ و رعایت رسوم، مقابل ملامت
وطن:
بازرسم:
نذر:
کردم:
هم:
راه:
میخانه:
تا:
بگویم:
چه:
کشفم:
شد:
سیر:
سلوک:
در:
صومعه: عبادتگاه
با:
بربط:
پیمانه:
آشنایان:
ره:
عشق:
گرم:
خون:
بخورند:
ناکسم:
شکایت:
بیگانه:
بعد:
دست:
من:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
چو:
زنجیر:
نگار:
چند:
پی:
کام: خواسته‌ی دل، آرزو، لذت، خوشی، قدرت، توانایی
دل:
دیوانه:
ببینم:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
ابروی:
محرابش:
باز:
سجده:
شکر:
کنم:
شکرانه:
خرم:
دم:
حافظ:
تولای:
وزیر:
سرخوش:
میکده:
دوست:
کاشانه:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی