وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن
بحر: هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف

---

ما:
درس:
سحر:
در:
ره:
میخانه:
نهادیم:
محصول:
دعا: خواهش، خواسته
جانانه: کامل، تمام‌عیار، حسابی // دلبر، بسیار دوست‌داشتنی، آنکه عاشق مانند جان خود دوستش می‌دارد، معشوق، محبوب
خرمن:
صد:
زاهد: با تقوا، پارسا، کسی که دنیا را به خاطر آخرت ترک گوید // در شعر حافظ زاهد معمولا بار معنایی مثبتی ندارد و کنایه‌ای است به افراد ریا کار که دین را بهانه‌ی نیات خود می‌کنند یا کسانی که عشق به خدا و معبود را درست درک نکرده و تنها درگیر ظواهر دین هستند. حافظ معمولا در مقابل زاهد، خود یا کسانی را قرار می‌دهد که با عبارات چون رند، عارف یا امثال اینها خطابشان می‌کند
عاقل:
زند:
آتش:
این:
داغ:
که:
بر:
دل:
دیوانه:
سلطان:
ازل: آنچه اول و ابتدا نداشته باشد، همیشگی، دیرینگی // زمان بی‌ابتدا
گنج:
غم:
عشق:
به:
داد:
تا:
روی:
منزل:
ویرانه:
ندهم:
پس:
از:
مهر: محبت، دوستی، مودت، نرم‌دلی، شفقت و مروت // آفتاب، خورشید، شید، میترا
بتان:
را:
لب:
او:
خانه:
خرقه: نوعی پوستین بلند، تکه‌ای از پارچه‌ی لباس // در تصوف، جبه‌ای که از دست پیر می‌پوشیدند و گاهی از تکه‌های گوناگون دوخته می‌شد
بیش:
منافق:
نتوان:
بود:
بنیاد: پایه، اصل، شالوده
شیوه:
رندانه:
چون:
می‌رود:
کشتی:
سرگشته:
آخر:
جان:
سر:
آن:
گوهر:
یک:
دانه:
المنه:
لله:
چو:
بی‌دل:
و:
دین:
لقب:
فرزانه:
قانع:
خیالی:
ز:
تو:
بودیم:
حافظ:
یا:
رب:
چه:
گداهمت:
بیگانه:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی