غزل شماره ۳۸۱

گر چه ما بندگان پادشهیم
پادشاهان ملک صبحگهیم
گنج در آستین و کیسه تهی
جام گیتی نما و خاک رهیم
هوشیار حضور و مست غرور
بحر توحید و غرقه گنهیم
شاهد بخت چون کرشمه کند
ماش آیینه رخ چو مهیم
شاه بیدار بخت را هر شب
ما نگهبان افسر و کلهیم
گو غنیمت شمار صحبت ما
که تو در خواب و ما به دیده گهیم
شاه منصور واقف است که ما
روی همت به هر کجا که نهیم
دشمنان را ز خون کفن سازیم
دوستان را قبای فتح دهیم
رنگ تزویر پیش ما نبود
شیر سرخیم و افعی سیهیم
وام حافظ بگو که بازدهند
کرده‌ای اعتراف و ما گوهیم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: خفیف مسدس مخبون
گر:
چه:
ما:
بندگان:
پادشهیم:
پادشاهان:
ملک:
صبحگهیم:
گنج:
در:
آستین:
و:
کیسه:
تهی:
جام:
گیتی:
نما:
خاک:
رهیم:
هوشیار:
حضور:
مست:
غرور:
بحر:
توحید:
غرقه:
گنهیم:
شاهد: کسی که واقعه‌ای را با چشم خود دیده باشد // مجاز از معشوق، محبوب // مرد یا زن خوب‌رو // مثال، نمونه، گواه، ناظر
بخت:
چون:
کرشمه: ناز، اشاره با چشم و ابرو
کند:
ماش:
آیینه:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
چو:
مهیم:
شاه:
بیدار:
را:
هر:
شب:
نگهبان:
افسر:
کلهیم:
گو:
غنیمت:
شمار:
صحبت:
که:
تو:
خواب:
به:
دیده:
گهیم:
منصور:
واقف:
است:
روی:
همت: قصد، اراده و عزم قوی، بلندطبعی، سعی، کوشش، دلیری، شجاعت
کجا:
نهیم:
دشمنان:
ز:
خون:
کفن:
سازیم:
دوستان:
قبای:
فتح:
دهیم:
رنگ:
تزویر: دورویی کردن، دروغ‌پردازی، گول زدن
پیش:
نبود:
شیر:
سرخیم:
افعی:
سیهیم:
وام:
حافظ:
بگو:
بازدهند:
کرده‌ای:
اعتراف:
گوهیم:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی