وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
بحر: مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف

---

ای:
پیک:
راستان:
خبر:
یار:
ما:
بگو:
احوال:
گل:
به:
بلبل:
دستان:
سرا:
محرمان:
خلوت:
انسیم:
غم:
مخور:
با:
آشنا:
سخن:
برهم:
چو:
می‌زد:
آن:
سر:
زلفین:
مشکبار:
چه:
داشت:
ز:
بهر:
خدا:
هر:
کس:
که:
گفت:
خاک:
در:
دوست:
توتیاست:
گو:
این:
معاینه:
چشم:
منع:
خرابات: ویرانه‌ها // جایی مانند میخانه که دارای وسایل عیش‌وعشرت و محل باده‌پیمایی و عشق‌ورزی با کنیزکان بوده و رندان در آنجا به عیش‌ونوش سرگرم می‌شدند // در تصوف مقام و مرتبه‌ی خرابی و نابودی عادات نفسانی، خوی حیوانی، و محل کسب اخلاق ملکوتی که عارفان و سالکان از قید عادات و حالات نفسانی رهایی یافته و از بادۀ وحدت سرمست شوند
می‌کند:
حضور:
پیر:
من:
ماجرا:
گر:
دیگرت:
بر:
دولت: دارایی، ثروت، مال // زمان حکومت بر یک منطقه // آنچه به گردش زمان و نوبت از یکی به دیگری برسد // گردش نیکی به سود کسی
گذر:
بود:
بعد:
از:
ادای:
خدمت:
و:
عرض:
دعا: خواهش، خواسته
چند:
بدیم:
تو:
را:
بدان:
مگیر:
شاهانه:
ماجرای:
گناه:
گدا:
فقیر:
نامه:
محتشم:
بخوان:
حکایت:
پادشا:
جان‌ها:
دام:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
می‌فشاند:
غریب: دور افتاده از وطن، ناآشنا به مکانی که در آن حضور دارد // موجب شگفتی، عجیب
گذشت:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
جان:
پرور:
است:
قصهٔ:
ارباب:
معرفت:
رمزی:
برو:
بپرس:
حدیثی:
بیا:
حافظ:
گرت:
مجلس:
او:
راه:
می‌دهند:
می:
نوش:
ترک:
زرق:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی