وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن
بحر: هزج مثمن اخرب

---

این:
خرقه: نوعی پوستین بلند، تکه‌ای از پارچه‌ی لباس // در تصوف، جبه‌ای که از دست پیر می‌پوشیدند و گاهی از تکه‌های گوناگون دوخته می‌شد
که:
من:
دارم:
در:
رهن:
شراب:
اولی:
وین:
دفتر:
بی‌معنی:
غرق:
می:
ناب: خالص، پاک
چون:
عمر:
تبه:
کردم:
چندان:
نگه:
کنج:
خراباتی:
افتاده:
خراب:
مصلحت:
اندیشی:
دور:
است:
ز:
درویشی:
هم:
سینه:
پر:
از:
آتش:
دیده:
پرآب:
حالت:
زاهد: با تقوا، پارسا، کسی که دنیا را به خاطر آخرت ترک گوید // در شعر حافظ زاهد معمولا بار معنایی مثبتی ندارد و کنایه‌ای است به افراد ریا کار که دین را بهانه‌ی نیات خود می‌کنند یا کسانی که عشق به خدا و معبود را درست درک نکرده و تنها درگیر ظواهر دین هستند. حافظ معمولا در مقابل زاهد، خود یا کسانی را قرار می‌دهد که با عبارات چون رند، عارف یا امثال اینها خطابشان می‌کند
را:
با:
خلق:
نخواهم:
گفت:
قصه:
اگر:
گویم:
چنگ:
و:
رباب: نام سازی است شبیه به به تار که کاسه‌ی آن کوچک‌تر است و با کمانه یا آرشه نواخته می‌شده
تا:
بی:
سر:
پا:
باشد:
اوضاع:
فلک: آسمان، عالم، گردون
زین:
دست:
هوس:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
همچو:
تو:
دلداری:
دل:
برنکنم:
آری:
تاب: توانایی، رمق، طاقت، قدرت، تحمل // پیج، جعد، چین
کشم:
باری:
زان:
زلف: گیسو، موی سر، جعد، طره، شعر
به:
پیر:
شدی:
حافظ:
میکده:
بیرون:
آی:
رندی:
هوسناکی:
عهد: زمان، دوره
شباب: جوانی

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی