غزل شماره ۴۷۸

نوش کن جام شراب یک منی
تا بدان بیخ غم از دل برکنی
دل گشاده دار چون جام شراب
سر گرفته چند چون خم دنی
چون ز جام بیخودی رطلی کشی
کم زنی از خویشتن لاف منی
سنگسان شو در قدم نی همچو آب
جمله رنگ آمیزی و تردامنی
دل به می دربند تا مردانه وار
گردن سالوس و تقوا بشکنی
خیز و جهدی کن چو حافظ تا مگر
خویشتن در پای معشوق افکنی
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
بحر: رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی
نوش:
کن:
جام:
شراب:
یک:
منی:
تا:
بدان:
بیخ:
غم:
از:
دل:
برکنی:
گشاده:
دار:
چون:
سر:
گرفته:
چند:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
دنی:
ز:
بیخودی:
رطلی:
کشی:
کم:
زنی:
خویشتن:
لاف: . گفتار بیهوده و گزاف، دعوی زیاده‌از‌حد // خودستایی
سنگسان:
شو:
در:
قدم:
نی:
همچو:
آب:
جمله:
رنگ:
آمیزی:
و:
تردامنی:
به:
می:
دربند:
مردانه:
وار:
گردن:
سالوس: مکار، حیله‌گر، ریاکار / (اسم) مکر، حیله
تقوا:
بشکنی:
خیز:
جهدی:
چو:
حافظ:
مگر:
پای:
معشوق:
افکنی:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی