وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن
بحر: مضارع مثمن اخرب

---

ای:
در:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
تو:
پیدا:
انوار:
پادشاهی:
فکرت:
پنهان:
صد:
حکمت:
الهی:
کلک:
بارک:
الله:
بر:
ملک:
و:
دین:
گشاده:
چشمه:
آب:
حیوان:
از:
قطره:
سیاهی:
اهرمن:
نتابد:
اسم:
اعظم:
آن:
توست:
خاتم:
فرمای:
هر:
چه:
خواهی:
سلیمان:
کس:
که:
شک:
نماید:
عقل:
دانش:
او:
خندند:
مرغ: پرنده، ماکیان
ماهی:
باز:
ار:
گاه:
گاهی:
سر:
نهد:
کلاهی:
مرغان:
قاف:
دانند:
آیین:
تیغی:
آسمانش:
فیض:
خود:
دهد:
تنها:
جهان:
بگیرد:
بی:
منت:
سپاهی:
خوش:
نویسد:
شان:
یار:
اغیار:
تعویذ:
جان:
فزایی:
افسون: وِرد و دعایی که مانع آفت و چشم زخم گردد و به مجاز معنای مکر و حیله و تزویر
عمر:
کاهی:
عنصر:
مخلوق:
کیمیای:
عزت:
دولت: دارایی، ثروت، مال // زمان حکومت بر یک منطقه // آنچه به گردش زمان و نوبت از یکی به دیگری برسد // گردش نیکی به سود کسی
ایمن:
وصمت:
تباهی:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
بیار:
آبی:
خرابات: ویرانه‌ها // جایی مانند میخانه که دارای وسایل عیش‌وعشرت و محل باده‌پیمایی و عشق‌ورزی با کنیزکان بوده و رندان در آنجا به عیش‌ونوش سرگرم می‌شدند // در تصوف مقام و مرتبه‌ی خرابی و نابودی عادات نفسانی، خوی حیوانی، و محل کسب اخلاق ملکوتی که عارفان و سالکان از قید عادات و حالات نفسانی رهایی یافته و از بادۀ وحدت سرمست شوند
تا:
خرقه‌ها:
بشوییم:
عجب:
خانقاهی:
عمریست:
پادشاها:
کز:
می:
تهیست:
جامم:
اینک:
ز:
بنده:
دعوی:
محتسب:
گواهی:
گر:
پرتوی:
تیغت:
کان:
معدن:
افتد:
یاقوت:
سرخ:
رو:
را:
بخشند:
رنگ:
دانم:
دلت:
ببخشد:
عجز:
شب:
نشینان:
حال:
پرسی:
باد:
صبحگاهی:
جایی:
برق:
عصیان:
آدم:
صفی:
زد:
ما:
چگونه:
زیبد:
بی‌گناهی:
حافظ:
چو:
پادشاهت:
گه:
می‌برد:
نام:
رنجش:
بخت:
منما:
بازآ:
به:
عذرخواهی:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی