وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن
بحر: متقارب مثمن سالم

---

سلامی:
چو:
بوی:
خوش:
آشنایی:
بدان:
مردم:
دیده:
روشنایی:
درودی:
نور:
دل:
پارسایان:
شمع:
خلوتگه:
پارسایی:
نمی‌بینم:
از:
همدمان:
هیچ:
بر:
جای:
دلم:
خون:
شد:
غصه:
ساقی: کسی که آب یا شراب یا هر نوشیدنی به دیگری می‌دهد // درتصوف، مرشد و پیر کامل که به مریدان فیض برساند
کجایی:
ز:
کوی:
مغان:
رخ: صورت، چهره، رخسار، سیما // برج قلعه // پهلوان، جنگجو // سیمرغ، عنقا
مگردان:
که:
آن:
جا:
فروشند:
مفتاح:
مشکل:
گشایی:
عروس:
جهان:
گر:
چه:
در:
حد:
حسن:
است:
می‌برد:
شیوه:
بی‌وفایی:
خسته:
من:
گرش:
همتی:
هست:
نخواهد:
سنگین:
دلان:
مومیایی:
می:
صوفی: پیرو طریقه تصوف، پشمینه‌پوش
افکن:
کجا:
می‌فروشند:
تابم:
دست:
زهد: نخواستن چیزی و ترک کردن آن، دوری جستن از دنیا و تنها به عبادات پرداختن، بی‌اعتنایی به دنیا، پرهیزکاری، پارسایی، تعبد، تقدس، ورع // در اشعار حافظ زاهد معمولا ریاکار است و زهد عمل ریاکارانه‌ی زاهد، پس می‌توان در اکثر اشعار زهد را به ریا نیز تعبیر کرد.
ریایی:
رفیقان:
چنان:
عهد: زمان، دوره
صحبت:
شکستند:
گویی:
نبوده‌ست:
خود:
مرا:
تو:
بگذاری:
ای:
نفس:
طامع:
بسی:
پادشایی:
کنم:
گدایی:
بیاموزمت:
کیمیای:
سعادت:
همصحبت:
بد:
جدایی:
مکن:
حافظ:
جور:
دوران:
شکایت:
دانی:
بنده:
کار:
خدایی:

---

شرح ابیات

۱-
۲-

---

حاشیه نویسی