غزل شماره ۵۶

دل سراپرده محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست
من که سر درنیاورم به دو کون
گردنم زیر بار منت اوست
تو و طوبی و ما و قامت یار
فکر هر کس به قدر همت اوست
گر من آلوده دامنم چه عجب
همه عالم گواه عصمت اوست
من که باشم در آن حرم که صبا
پرده دار حریم حرمت اوست
بی خیالش مباد منظر چشم
زان که این گوشه جای خلوت اوست
هر گل نو که شد چمن آرای
ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست
دور مجنون گذشت و نوبت ماست
هر کسی پنج روز نوبت اوست
ملکت عاشقی و گنج طرب
هر چه دارم ز یمن همت اوست
من و دل گر فدا شدیم چه باک
غرض اندر میان سلامت اوست
فقر ظاهر مبین که حافظ را
سینه گنجینه محبت اوست
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر: خفیف مسدس مخبون
دل:
سراپرده:
محبت:
اوست:
دیده:
آیینه:
دار:
طلعت:
من:
که:
سر:
درنیاورم:
به:
دو:
کون:
گردنم:
زیر:
بار:
منت:
تو:
و:
طوبی:
ما:
قامت: قد، بلندی تنه‌ی آدمی، اندام
یار:
فکر:
هر:
کس:
قدر:
همت: قصد، اراده و عزم قوی، بلندطبعی، سعی، کوشش، دلیری، شجاعت
گر:
آلوده:
دامنم:
چه:
عجب:
همه:
عالم:
گواه:
عصمت: اجتناب از گناه و خطا، پاکدامنی، پارسایی، نجابت
باشم:
در:
آن:
حرم:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
پرده:
حریم:
حرمت:
بی:
خیالش:
مباد:
منظر:
چشم:
زان:
این:
گوشه:
جای:
خلوت:
گل:
نو:
شد:
چمن:
آرای:
ز:
اثر:
رنگ:
بوی:
صحبت:
دور:
مجنون:
گذشت:
نوبت:
ماست:
کسی:
پنج:
روز:
ملکت:
عاشقی:
گنج:
طرب: شادی، شادمانی، خوشی، سرور، نشاط، رامش، عیش، عشرت
دارم:
یمن:
فدا:
شدیم:
باک:
غرض: قصد، مقصود، هدف // کینه و دشمنی داشتن
اندر:
میان:
سلامت: تندرستی // پاکی و رهایی از عیب و آفت، بی‌عیبی، بی‌گزند شدن، از عیب وآفت رهایی یافتن // در تصوف، حفظ و رعایت رسوم، مقابل ملامت
فقر:
ظاهر:
مبین:
حافظ:
را:
سینه:
گنجینه:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی