غزل شماره ۱۷۳

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد
باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد
بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم
شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد
ای عروس هنر از بخت شکایت منما
حجله حسن بیارای که داماد آمد
دلفریبان نباتی همه زیور بستند
دلبر ماست که با حسن خداداد آمد
زیر بارند درختان که تعلق دارند
ای خوشا سرو که از بار غم آزاد آمد
مطرب از گفته حافظ غزلی نغز بخوان
تا بگویم که ز عهد طربم یاد آمد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبون محذوف
در:
نمازم:
خم: قوس، انحنا، کج، قسمت دارای پیچیدگی، پیچ، پیچ و تاب // چین و شکن زلف // طاق و ایوان عمارت // خانه‌ی زمستانی
ابروی:
تو:
با:
یاد:
آمد:
حالتی:
رفت:
که:
محراب:
به:
فریاد:
از:
من:
اکنون:
طمع: زیاده‌خواهی / امید، آرزو، چشم‌داشت
صبر:
و:
دل:
هوش:
مدار:
کان:
تحمل:
دیدی:
همه:
بر:
باد:
باده: نوشیدنی مستی‌آور، شراب، مِی
صافی:
شد:
مرغان:
چمن:
مست:
شدند:
موسم: فصل، زمان، هنگام، وقت، دوره، نوبت، موعد
عاشقی:
کار:
بنیاد: پایه، اصل، شالوده
بوی:
بهبود:
ز:
اوضاع:
جهان:
می‌شنوم:
شادی:
آورد:
گل:
صبا: نام بادی که از سمت مشرق می‌وزد، مجاز از پیام‌آور میان عاشق و معشوق
شاد:
ای:
عروس:
هنر:
بخت:
شکایت:
منما:
حجله:
حسن:
بیارای:
داماد:
دلفریبان:
نباتی:
زیور:
بستند:
دلبر:
ماست:
خداداد:
زیر:
بارند:
درختان:
تعلق:
دارند:
خوشا:
سرو:
بار:
غم:
آزاد:
مطرب: به طرب آورنده، به شادی آورنده، شادمانی آور، نوازنده، خواننده، رقاص
گفته:
حافظ:
غزلی:
نغز:
بخوان:
تا:
بگویم:
عهد: زمان، دوره
طربم:

شرح ابیات

۱-
۲-

حاشیه نویسی